قبل‌ترها فکر می‌کردم وقتی سر میزی بشینم ولی چیزی نخورم یا از سر تعارف و احترام به طرف مقابلم کمی از غذاش بخورم و اون میزی که خودش خورده رو حساب کنه و من ازش تشکر کنم، ادبم رو نشون دادم. بزرگتر که شدم متوجه شدم بعدها طرف مقابلم یادش میره من چه قدر خوردم ولی یادش می‌مونه که خودش میز رو حساب کرده! اون موقع نمی گه "چه باادب!" بلکه تشکرم رو میذاره به پای وقاحتم؛ چرا که با این که متوجه شدم اون به من لطف کرده، ولی هیچوقت تلاشی نکردم تا لطفش رو جبران کنم.

و این بهترین حالته! یک دفعه دیدید صورتحساب به قیمت روز رو گذاشت جلوی روم...